Galicia comenzou o S XVII coa mesma situación que no resto de España e Europa: malas colleitas, fame, peste, guerras ( ataque francés á Coruña e inlgés a Vigo, p.ex. ). Pero a partir de 1630 ocorreu un feito que sacaría a Galicia da crise e a levaría a unha época de prosperidade: a introdución do cultivo do millo ( cereal de orixe americana ) e a súa posterior extensión ,sobre todo pola costa. O millo tiña unhas vantaxes fundamentais para o campesiñado: elimina o barbeito e ten ata 10 veces máis rendemento que o centeo, polo que a produción aumenta.

Grazas a este novo cultivo e outro, a pataca, que se xeralizará no S XVIII, a poboación galega se duplica:  desde un 650.000 habitantes en 1600 ata 1.300.000 a mediados do S XVIII.

Outra característica da Galicia do S XVII é a existencia dun grupo social ( os fidalgos) que se beneficia das rendas agrarias que os campesiños pagan polos foros.  A fidalguía consegue que nobres e igrexa lle cedan grandes cantidades de terras arrendadas aos campesiños desde a Idade Media ( foros ). Convértense así en intermediarios: arrendan ( aforan ) esas terra e quédanse cunha boa parte das rendas que os campesiños pagan. Por riba, coma xa dixemos,  a introdución do millo fixo subir a produción e polo tanto os ingresos. Calcúlase que preto dunha terceira parte da riqueza que producía o campo galego ía parar a mans dos fidalgos, que invertían na construción de pazos. Pola súa parte a Igrexa tamén se beneficiou desta prosperidade: construción de mosteiros, igrexas … Pensa que, por exemplo, a praza e a fachada do Obradoiro na catedral de Santiago son do S XVII.

Fachada do Obradoiro